Zasady ustalania terminów zapłaty w transakcjach handlowych według ustawy z dnia 08.03.2013 r.

Szczegóły

Kategoria: Porady Prawne

Opublikowano: środa, 12, marzec 2014 09:40

Odsłony: 6480

W dniu 28 kwietnia 2013 r. weszła w życie nowa ustawa z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. 2013, poz. 403). Celem nowej ustawy jest zlikwidowanie zatorów płatniczych, poprzez wprowadzenie krótszych terminów zapłaty, mających zastosowanie w stosunkach między przedsiębiorcami.

Nowa ustawa wprowadziła zasadę, zgodnie z którą terminy zapłaty w transakcjach handlowych pomiędzy przedsiębiorcami (z wyłączeniem transakcji handlowych, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny) nie powinny przekraczać 60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi. Ustalenie dłuższego aniżeli 60 dni terminu zapłaty będzie możliwe jedynie wówczas, gdy strony wyraźnie ustalą inny termin zapłaty, pod warunkiem, że takie ustalenie nie będzie sprzeciwiało się społeczno-gospodarczemu celowi umowy i zasadom współżycia społecznego, a także będzie obiektywnie uzasadnione biorąc po uwagę właściwość towaru lub usługi. Jeżeli powyższe warunki nie zostaną spełnione, wierzyciel może żądać od dłużnika odsetek ustawowych liczonych od 61 dnia od doręczenia faktury VAT.

Przedsiębiorca, który ma być zobowiązany do zapłaty należności w ramach transakcji handlowej, decydując się na określenie w umowie z kontrahentem dłuższego terminu niż 60 dni powinien zatem zadbać o wprowadzenie stosownych klauzul do umowy, które będą zawierały uzasadnienie wydłużenia terminu. W przypadku gdy termin zapłaty nie został określony w umowie, wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe, po upływie 30 dni, liczonych od dnia spełnienia swojego świadczenia do dnia zapłaty, ale nie dłużej niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego. Za dzień wymagalności świadczenia pieniężnego przyjmuje się dzień określony w pisemnym wezwaniu dłużnika do zapłaty, w szczególności w doręczonej dłużnikowi fakturze lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, ale nie wcześniejszy niż dzień doręczenia wezwania.

Nowa ustawa przewiduje krótsze terminy zapłaty dotyczące transakcji związanych z dostawą towarów lub świadczeniem usług przez przedsiębiorców na rzecz podmiotów publicznych. W umowach, w których podmiot publiczny występuje w charakterze dłużnika, termin zapłaty za dostarczone towary lub wykonane usługi nie może przekraczać 30 dni od daty doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku. Strony transakcji handlowej mogą ustalić termin zapłaty dłuższy niż 30 dni, pod warunkiem że ustalenie to jest obiektywnie uzasadnione właściwością lub szczególnymi elementami umowy, a termin ten nie przekracza 60 dni. Zastosowanie 60 – dniowego okresu rozliczeniowego jest możliwe również w przypadku, gdy stroną umowy jest podmiot publiczny, będący podmiotem leczniczym.

Nowa ustawa wprowadziła także nową instytucję, tzw. stałą rekompensatę dla wierzyciela. Celem powyższej instytucji jest zwrot wierzycielowi kosztów, które poniósł przy dochodzeniu kwoty należnej mu od dłużnika. Wysokość rekompensaty została określona jako równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. Nowe przepisy przewidują jednak także możliwość dochodzenia od dłużnika również wszelkich innych kosztów odzyskiwania należności poniesionych w związku z przekroczeniem terminów zapłaty, przewyższających równowartość 40 euro. Ustawodawca nie uściślij jednakże, co w ramach przedmiotowej ustawy należy rozumieć pod pojęciem kosztów odzyskiwania należności, w związku z czym problem ten będzie musiał być rozwiązywany każdorazowo w praktyce sądowej.